28 mei 2009

Lieve Soetkin,

Hier ben ik nog een keer en ook met de woorden die al reeds veel werden gemeld. We zijn 28 mei, ... een moment dat ik me nog steeds herinner. Ik vertrok op weekend dat weekend, je mama wou me toen niet vertellen dat je in coma lag omdat mij weekend ging verpest zijn. Toen ik dan de zondag van het weekend thuis kwam vroeg ik nogmaals hoe het met je ging, dan vertelde ze het. Ik was kapot, wou je nog zien maar kon onmogelijk bij jou graken. Ik hoopte dat je er door zou komen (zoals vele anderen ook wilden hé)... maar het mocht niet baten. De 3de juni kreeg ik een smsje van je papa dat het niet lang meer ging duren, een kwestie van uren, minuten, seconden ... dat ze je machine zouden afleggen. Plots kreeg ik een smsje ik herinner me het nog goed het was om 16u17 dat je uit je zelf was heen gegaan. Ik huilde en liep naar buiten, kon niet meer op mijn benen staan en viel neer op de grond. Begon te hyperventileren en viel uiteindelijk flauw. Mijn titularis liet me zo niet met de fiets naar huis gaan en belde mijn ouders op dat ze mij gingen brengen. Eenmaal ik thuis was liep ik naar mijn kamer en huilde ik er de hele avond, de hele nacht. Je mama belde me nog op...het gesprek verliep moeilijk. De dag erna kon ik niet naar school, ik was een wrak, was kapot ik kon niet meer... Van zodra je dan hier terug in Gullegem was kwam ik naar je toe, eerst met Tine want ik durfde niet alleen, wist niet of ik dit wel ging kunnen. Maar mijn hart brak nog meer toen ik je zag, ... je mama stond bij je en we namen elkaar vast. Ik schreef iets neer voor jou... De dag nadien ben ik nogmaals gekomen maar dan alleen... er was niemand. Ik zette me bij jou neer en vertelde de hele tijd. Ik nam je hand vast en hoopte dat je me nog eens stevig zou nijpen... Toen ik je een kusje gaf ging ik weg, huilend naar huis. De laatste dag dat we je konden bezoeken, 6juni ik weet het nog goed... ik kwam toe voor de lezing begon en je papa riep me toe dat je al aan het wachten was op mij, dat je al had gevraagt waar ik was. Maar zoals beloofd kwam ik dan ook af. Jilly was ook méé, weetje nog we waren altijd samen : de drie musketiers! Nu zijn we maar met twee meer! Jilly en ik kregen het beiden moeilijk, we praten wat tegen jou, keken je aan, we spelden een engelbewaarder op je pyjama en later spelde je mama het in je fleeceke. Ze had gelijk want het zou je anders prikken. Die avond was voor velen moeilijk, maar zeker voor je ouders en peter jan die mee mochten om je de laatste keer te zien. Hoe kon men dit geloven, de laatste keer... het is raar net of je hart in duizend stukken breekt! Op 7 juni was jouw viering, je ouders en familie maakte de viering zo prachtig dat ik ze nog steeds van het begin tot het einde kan na vertellen. Ik vertelde ook iets in het begin van de viering want naar het midden toe was ik een wrak. Toen ik je hoorde brak ik... Soetje, we kunnen dit hier enkel nog neerpennen en komen vertellen bij je plekje, maar hoe zal het zijn binnen een aantal jaar? Hoe zal het zijn als er nog iets gebeurd? Hoe zal het zijn als wij er niet meer zijn? Zien we elkaar dan weer? Soetkin, bijna een jaar later en nog steeds zitten we met dat zeer grote gemis,...nog steeds kunnen we dit niet verwerken! Soetkin, kga vlug slapen want kben doodop, geef je me wat extra kracht want binnenkort examen en kheb niet zoveel moed meer! Alsjeblieft Soetje! Weet dat je altijd in mijn hart zit!!!

Slaap maar zacht lieve meid,
Rust maar uit...
Morgen komt een nieuwe dag, een nieuw begin...

Dikke zoen,
Je Vriendinneke Nieke

Kzie je heel graag!!!!

24 mei 2009

Lieve Soetkin,

Amai wat denk je nu...tzal morgen sneeuwen nu Nieke hier een reactie plaatst!? Sorry dat dit steeds langer duurt dan anders. Maar kmoet zeggen dat ik behoorlijk 'Ten' ben. Kheb voor niets meer zin. Kheb nu nog stage tot woensdag, nog steeds op de geronto-psychiatrie. Ik amuseer me er echt. Kzit er wel heel erg mee in dat ik niet zal slagen in mijn tweede module. Kwil het nogtans zeer hard! Het is gewoon die praktijk is nooit geen probleem voor mij, maar die theorie! Man man man... kheb zo'n schrik Soetje! Echt... Ik doe nogtans erg mijn best. Ik ben gewoon bang, bang om te falen, bang om af te gaan, bang om te weten hoe ik verder moet. Normaal ben ik nogtans altijd optimitisch maar ik weet niet wat me overkomt... krijg het steeds zwaarder. Ik heb gewoon nood om er even uit te zijn, om even weg te zijn van alles hier. Gewoon op mijn eentje of met z'n tweetjes. Kverlang tot ik alleen woon (zeker niet omdat het hier slecht is thuis, verre van) maar kwil zelfstandig zijn, kwil mijn eigen leven leiden, kwil voor Pieter zorgen, kwil ons 'thuis' oprichten. Khoop nu enkel dat ik nu geslaagd ben, dat ik al mijn eerste jaar gedaan heb en dan ga ik een jaar fulltime werken. Kmoet even uit dat school gedoe! Kwil eerst werken en dan in september 2010 start er een avondcursus voor verpleegkunde. Kzou dan verder doen in avondschool. Zo kan ik blijven werken en moet ik niet hele dagen naar school. We zien wel, eerst zorgen dat ik erdoor ben (wat wel moeilijk zal zijn)... Maar we geven niet op hé Soetje, dat deed jij ook nooit. En denk zeker niet dat ik die belangrijke data's vergeten ben : 7maart, 23mei! Zeker niet maar kheb gewoon geen tijd om even op de blog te zitten. Ik lees wel elke avond alle mailtjes maar het is te zwaar om iedere avond een tekst te typen. Nu ben ik even alleen thuis, is het hier even rustig (alhoewel onze nieuwe buren het huis aan het afbreken zijn :p) en ik moet toch beneden blijven want mijn zus heeft haar sleutel niet mee en komt straks thuis... en dan ga ik ff genieten in het bad. Dan zal ik mij buiten zetten om te blokken hé... En khoop dat pieter dan vnv even zin heeft om te gaan wandelen, zo zijn we er alletwee keer uit. Kheb dinsdag van mijn tante en nonkel hun oude tv gekregen voor als ik alleen zou gaan wonen, ze hebben een nieuwe gekocht en ik mocht hun oude hebben. Zo hebben we al iets hé, want anders moeten we dit nog kopen. Kzal hier en daar eens rondkijken wat ik nog kan nodig hebben voor later... want nu al beginnen te sparen is een goeie optie hé, als dit allemaal in 1 keer komt. Oh ja... kwens alle plechtige communicantjes een dikke proficiat en alle eerste communicantjes ook een dikke proficiat! Nu nog even voor iedereen duimen voor de blok en de examen en dan proberen te genieten van de vakantie. De mijne staat al helemaal volgeboekt! Soetje...hoe is het daar? Heb je het ook zo warm? Kun je er wat tegen? Je hebt toch wel je zonnepetje aan hé... Kwou dat ik even tot bij jouw kon komen, je een dikke zoen geven, een knuffel en wuiven tot ik nog eens kon komen. Maar daar hebben we nu je plekje voor hé, we kunnen het wel niet kussen en omhelzen maar we kunnen wel wuiven tot de volgende keer. Wat ben ik blij dat ik dit nog heb! soetje kzie jouw echt graag! Khoop dat je dit nooit vergeet! En de viering binnenkort voor jouw...khoop dat ik daar zoals gewoonlijk weer een tekstje mag voor schrijven en voorlezen. Zo blijven we de gewoonten verder zetten en weet je dat ik je nog steeds niet vergeten ben! Nu mijn zus zal er bijna zijn...kga je laten. De bloglezers hebben weeral iets te lezen :) en jij ook hé want straks volgen er weer super veel reacties en dan heb je altijd iets te doen :-) is dit oké voor jouw? Nu dada meisje en tot dat ik nog eens tijd heb hé:) weet dat ik je niet vergeet! Hieronder een vergeet me nietje! Zo weet je dat je nog steeds bij me bent!




Dikke zoen! Knuffel!
Je Vriendinneke Nieke